Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

Συζήτηση με τον Jesus. Ένα. Ο αφηγητής.




  • Ειρήνη υμίν, Δάσκαλε.
  • Ειρήνη υμίν, αδελφή. Ξέρεις, έχεις το όνομα της γιαγιάς μου.
  • Ναι, ξέρω. Και της δικής μου, επίσης.
  • Δεν έχετε στην Ελλάδα το όνομά μου, ε;
  • Όχι, αλλά έχουμε πολλούς Χρήστους.
  • Χμ, κάτι είναι κι αυτό, αν και προτιμώ το Γιέσους, Χεσούς, Τζίσους... Δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς Χριστιανός εδώ στην Ελλάδα δεν μπορεί να βαπτίσει το παιδί του Ιησού!
  • Θα το έχω υπόψη μου, Δάσκαλε. Δεν ήξερα ότι είχε τόση σημασία για Εσένα. Ήθελα να σου πω για την τιμή που μου κάνεις...
  • Ναι;
  • Είναι τεράστια, ανυπολόγιστη, ανυπέρβλητη.
  • Α, καλά.
  • Για να μη σε κρατάω πολύ, όμως, ας περάσουμε...
  • Όχι, δεν πειράζει. Έχω άφθονο χρόνο. Που λες, μέχρι και Μαγδαληνή βγάζετε, δεν καταλαβαίνω τι έχει το Ιησούς...
  • Χμ, δεν ξέρω. Μια που έκανες τον κόπο να έρθεις, λοιπόν, πες μας, Δάσκαλε...
  • Όχι, ποιος κόπος; Δυο βήματα είμαι πάντα, από παντού.
  • ...για τι θα ήθελες να μιλήσουμε σήμερα; Εκτός από ονόματα, εννοώ.
  • Δεν ξέρω, συνήθως εγώ μιλάω και οι άλλοι ακούνε. Συζήτηση δεν έχω κάνει πολλές φορές.
  • Φυσικά, Δάσκαλε, αυτή είναι η κλίση σου, η αφήγηση.
  • Λοιπόν, θα έλεγε κανείς ότι έχω γεννηθεί παραμυθάς, έτσι;
  • Και βέβαια! Οι παραβολές σου είναι άφταστες.
  • Εεχχχ, άλλες εποχές... Τότε οι άνθρωποι άκουγαν, ΑΚΟΥΓΑΝ! Τώρα, είστε όλοι μαζεμένοι, σαν τα πρόβατα, στο μαντρί.
  • Μαντρί;
  • Για τα ψηφιακά μέσα, λέω, αδελφή.
  • Πράγματα του σατανά;
  • Όχι, ευλογημένη, ποιανού σατανά; Θου, Κύριε! Απλά, λέω, κοιτάζετε μόνο, αλλά δε βλέπετε πραγματικά. Ούτε ακούτε, ούτε μυρίζετε, ούτε νιώθετε. Άνθρωποι, δε ζείτε! Παλιά, ήσαστε όλο φλόγα, τώρα αυτή έχει σβήσει.
  • Δηλαδή;
  • Να, επειδή διαβάζω λογοτεχνία...
  • Δάσκαλε, με εκπλήσσεις!
  • Γιατί; Πώς θα περάσει η Αιωνιότητα χωρίς ένα βιβλίο -ή και πέντε ή και δέκα χιλιάδες; Όπως σου έλεγα, λοιπόν, βλέπω, στα κείμενα που διαβάζω ανά τους αιώνες, την εξής διαφορά: Σήμερα οι άνθρωποι επαναλαμβάνετε ο ένας τα λόγια του άλλου, λέτε “τα πάντα έχουν ειπωθεί” και αναπαράγετε τις ίδιες ιστορίες με όλο και φτωχότερο τρόπο, όλο και πιο μακριά από την αυθεντικότητα, στοχεύοντας στις κενές συγκινήσεις. Παλιά οι παραμυθάδες είχαν τη δική τους ζωή, γι' αυτό ήταν αυθεντικοί. Είχαν τις δικές τους δυσκολίες, δεν εξιστορούσαν ξένες αγωνίες. Αλλά είχαν και αγάπη, αγάπη πολλή, αγαπούσαν την ίδια την Πλάση. Το πώς περιέγραφαν ένα ταπεινό φυλλαράκι ελιάς, πώς ακολουθούσαν μία δροσοσταλίδα στο ταξίδι της από αυτό το φυλλαράκι της ελιάς μέχρι τη Μητέρα Γη, με τι συγκίνηση χαιρετούσαν τη μέλισσα που ξαπόσταινε πάνω στο χαμομήλι. Τώρα κανείς δε νοιάζεται για τα πράγματα που φυτρώνουν, το μυαλό σας έχει γεμίσει γρανάζια.
  • Έχεις διαβάσει Τόλκιν, Δάσκαλε;
  • Και βέβαια! Ο Τόλκιν είναι από τους μεγαλύτερους και σοφότερους παραμυθάδες που έχουν υπάρξει. Οι ιστορίες του διδάσκουν όλες τις αρετές: φιλία, σεβασμό, αφοσίωση, γενναιότητα, αυταπάρνηση, πίστη. Κι αυτό γιατί ο ίδιος είχε μία ζωή γεμάτη με όλες αυτές τις αρετές.
  • Για να εκτιμήσουμε τις αρετές, όμως, είναι αναγκαίο κακό να τις στερηθούμε; Δεν ξέρω, Δάσκαλε, ρωτάω.
  • Ανοησίες! Πολύ μεγάλη αξία στο Κακό έχετε δώσει. Και μήπως δεν στερήστε των αρετών έτσι κι αλλιώς; Ο Αδελφός και η Αδελφή σας δεν πεινάει, δε νοσεί, δε δυστυχεί; Πρέπει εσύ η ίδια να χτυπήσεις, για να πονέσεις;
  • Δυστυχώς, συνήθως η απάντηση είναι ναι, Δάσκαλε. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι, από χώμα. Και το χώμα γίνεται λάσπη και κρατάει την ψυχή στη γη.
  • Να μην υποτιμάς το χώμα! Το χώμα δέχεται τη χάρη του ουρανού, τη βροχή και τον ήλιο. Και, μια που αναφέρθηκες στον Καζαντζάκη...
  • Ναι, Δάσκαλε;
  • Ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου, να ξέρεις. Μπορεί να με σταύρωνε και να με ξανασταύρωνε, όπως κάνετε εξάλλου εδώ και αιώνες, αλλά ήταν από τους λίγους ανθρώπους που με καταλάβαιναν. Πολύ λυπήθηκα όταν έμαθα πώς του φέρθηκαν. Καμιά φορά τον βρίσκω και μιλάμε για τον Νίτσε.
  • Χαίρομαι που το ακούω, Δάσκαλε.
  • Από την άλλη, λυπάμαι και για τον Όμηρο.
  • Γιατί;
  • Είναι δυνατόν να μη μπορείτε πια να ακούσετε μία αφήγηση; Τι τα 'χετε τα αυτιά, ευλογημένοι; Όπως είπα και στην αρχή, ζείτε με τις αισθήσεις κλειστές.
  • Τα λόγια σου φωτιά, Δάσκαλε, καίνε την καρδιά. Αλλά είπες κάτι τόσο καλό και υπέροχο νωρίτερα, που μου φτάνει η γλύκα για μια ζωή.
  • Ποιο πράγμα, αδελφή;
  • Αυτό που είπες για τη Μητέρα Γη.
  • Μα, είναι η Μητέρα όλων μας, πώς να μην την ευχαριστούμε κάθε μέρα;
  • Γιατί δε μιλάς πια στον κόσμο, Δάσκαλε; Ξέρω, ξέρω, γιατί δεν ΑΚΟΥΜΕ.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018

Hero Jesus comes to town.

Ήρωες, ηρωίδες, πρόσωπα του παρελθόντος ή και της μυθοπλασίας... Όλοι είναι ευπρόσδε­κτοι στο Heroes' Talks. Καλοί, όχι και τόσο καλοί (αυτό με τα χρώματα, άσπρο-μαύρο, γκρι, αυτό, ξέρετε), αμαρτωλοί, φονιάδες, κλέφτες... όλοι έχουν θέση εδώ.
Πώς να μην ήταν ευπρόσδεκτος, λοιπόν, ο Ένας, ο Τεράστιος, ο αδιαμφισβήτητος σούπερ σταρ της λογοτεχνίας, της ποίησης, της μουσικής, του σινεμά, του θεάτρου, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, του ψηφιδωτού, του κεντήματος...
Η λίστα των τεχνιτών και καλλιτεχνών που Τον έχουν απεικονίσει, που έχουν εμπνευστεί από Αυτόν για να δημιουργήσουν και να εκφραστούν, που έχουν αποθεωθεί ή, αντίθετα, έχουν απορρι­φθεί, είναι ατελείωτη, χάνεται στα βάθη των αιώνων. 
Αυτός, όμως, εξακολουθεί να βρίσκεται στα χείλη των ανθρώπων όταν τρομάζουν, όταν σοκάρονται, όταν χαίρονται, όταν εύχονται ή απεύχο­νται, όταν κάνουν μεγάλη προσπάθεια και όταν χαλαρώνουν. Είναι στα μυαλά των ανθρώπων όταν έχουν δέκα πουκάμισα και δεν χαρίζουν ούτε το ένα, όταν έχουν εκατό πουκάμισα και χαρίζουν το παλιό και σκισμένο τους (σκεπτόμενοι τις φοροαπαλλαγές), όταν τρώνε μια μπουκιά λιγότερη, όταν τρώνε μια πιατέλα περισσότερη, είναι, τέλος πάντων, πανταχού παρών.
Ποιος είναι Αυτός ο Ήρωας που προκαλεί τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα στους κοινούς θνητούς; Ποιος είναι, τέλος πάντων, ο

                                           Ιησούς από τη Ναζαρέτ;  



Το Heroes' Talks τον έχει καλεσμένο, (ναι, καλά διαβάσατε!), για να μοιραστεί λίγη σοφία και να λύσει μερικές απορίες. Λογοτεχνικής, κυρίως, φύσεως (δε λέω “μυθοπλαστικής” για να μην προσβληθούν οι Φαρισαίοι).
Μείνετε κοντά μας, σε λίγες μέρες ο Ιησούς θα μας μιλήσει.