Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Συζήτηση με τον Φωτεινό μάγο Anton Gorodetsky. Τρία. Ατύχημα.



  • Άντον; Πού είμαστε;
  • Στην Καταχνιά.
  • Φοβάμαι.
  • Το ξέρω. Πιάσε το χέρι μου.
  • Τι κάνω;
  • Μείνε ήσυχη και ανάπνεε αργά. Είμαστε κοντά.
  • Πού;
  • Στην επόμενη έξοδο.
  • Γιατί...
  • Μη μιλάς, θα κουραστείς πιο γρήγορα.
  • ...έξοδο;
  • Χρειάζεσαι μία ασφαλή έξοδο, είσαι άνθρωπος. Να, εδώ είναι κιόλας. Μη φοβάσαι, πέρνα. Μαζί μου.

  • Άννα; Είσαι καλύτερα τώρα;
  • Ναι, νομίζω.
  • Έχεις πάλι χρώμα, άρα είσαι.
  • Μα, ήμασταν στ' αλήθεια στην Καταχνιά;
  • Ήθελα να σε ρωτήσω το ίδιο.
  • Δηλαδή;
  • Δηλαδή, ναι, ήμασταν, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς βρεθήκαμε εκεί. Για την ακρίβεια, πώς βρέθηκες εσύ εκεί.
  • Και πού θες να ξέρω εγώ;
  • Καταρχήν, ηρέμησε, κόντεψες να πεθάνεις εκεί κάτω.
  • ...
  • Νομίζω ότι τώρα μπορώ να σου πω την αλήθεια, ε; Ένας άνθρωπος, όπως σου έχω εξηγήσει, δεν μπορεί να μπαινοβγαίνει στην Καταχνιά.
  • Εγώ όμως πήγα.
  • Εσύ όμως πήγες.
  • Άντον, πώς έγινε αυτό;
  • Δώσε μου λίγο χρόνο να λιποθυμήσω κι εγώ με την ησυχία μου από την τρομάρα, και μετά αρχίνα τις ερωτήσεις, σε παρακαλώ!
  • Τρομάρα; Εσύ;
  • Ναι, γιατί, τι είμαι 'γω;
  • Συνηθισμένος σ' αυτά τα μέρη;
  • Συνηθισμένος ή όχι, βρέθηκα μαζί σου σ' αυτά τα μέρη και δεν ήξερα τι να σε κάνω!
  • Έλα, μη φωνάζεις, μια χαρά τα πήγες. Τι λέω; Σπουδαία τα πήγες! Μ' έπιασες απ' το χέρι, δεν μ' άφησες να πανικοβληθώ και βρήκες την ασφαλή έξοδο στο πι και φι.
  • Πρώτον, η ώρα που πέρασες στην Καταχνιά δεν ήταν “πι και φι”.
  • Μα...
  • Είκοσι δευτερόλεπτα! Απορώ που στέκεσαι εδώ, μπροστά μου, και μου μιλάς!
  • Ε, τέλος πάντων, σταμάτα να λες ότι δεν θα 'πρεπε να ήμουν ζωντανή!
  • Αλήθεια λέω.
  • Να που είμαι, όμως. Εντάξει; Μπήκα στην Καταχνιά, το ξεπερνάμε;
  • Πολύ εύκολο να το λες, για ρώτα κι εμένα...
  • Τι εννοείς;
  • Τώρα θα πρέπει να αποφασίσω τι θα σε κάνω.
  • Άντον, τι εννοείς;
  • Μην κάνεις έτσι. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.
  • Τι πιστεύεις ότι νομίζω;
  • Χμ... Κάτσε να φέρω ένα ποτό, γιατί το χρειαζόμαστε κι οι δύο. Για να συνεννοηθούμε.
  • Βότκα από τη Ρωσία; Φέρ' την εδώ.
  • Σιγά-σιγά, δεν είναι νερό...
  • Ξέρω, ναι. Μπάααχ!
  • Καίει, ε;
  • Ναι, χαχαχαχα... καίει... Ούουου... η βότκα καιαίει...
  • Κιόλας;
  • Τι -πφφχιιχιχ- κιόλας;
  • Τίποτα, δώσ' μου λίγη.
  • Χιχιχι...
  • Που έλεγα, Άννα, φίλη μου -ναι, κάτσε να πιω λίγο κι εγώ και θα σ' το ξαναδώσω- τώρα πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τι γίνεται μ' εσένα.
  • Ααα...
  • Βλέπεις, η θέση μου είναι δύσκολη. Από τη μια, είσαι φίλη μου. Από την άλλη, είσαι άνθρωπος.
  • Ναι; Χιχι...
  • Ναι, σίγουρα, εκατό τοις εκατό -ορίστε, λύσσαξες, πιες. Και σαν άνθρωπος, μου έθεσες σήμερα δύο τεράστια ερωτήματα που, ακόμη και αν υποθέσουμε-
  • Υποθέζιουμε...
  • Ναι. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα ήθελα να κρύψω από τη Νυχτερινή Φρουρά το γεγονός αυτό, το ατύχημα, ας το πούμε έτσι γιατί κάπως πρέπει να το λέμε, δεν θα μπορούσα. Παρακολουθείς;
  • It 's a long way... to Tipperaryyy...
  • Δεν πειράζει, καλύτερα. Έλεγα, λοιπόν, ότι πρέπει να βρω απαντήσεις για τα δύο αυτά ερωτήματα. Πρώτον, πώς στα κομμάτια μπήκες στην Καταχνιά; Δεύτερον, τι θα κάνουμε -τι θα κάνω- γι' αυτό; Σίγουρα δεν μπορώ να αφήσω ένα ατύχημα σαν κι αυτό να επαναληφθεί, έχω την ευθύνη σου και όχι μόνο. Γιατί σίγουρα, την επόμενη φορά δεν θα βγεις από την Καταχνιά. Τώρα στάθηκες τυχερή, δεν φαντάζεσαι πόσο. Ακόμη και στο πρώτο επίπεδο, είναι...
  • Θανάστιμη. Γιαθρώπους;
  • Αυτό. Δώσε μου λίγη βό- καλά, πότε πρόλαβες και κατέβασες το μισό μπουκάλι; Οπότε, καταλήγω, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ξεκινήσω από το δεύτερο πρόβλημα: να σου σβήσω την ανάμνηση. Και μετά θα σκεφτώ με την ησυχία μου το πρώτο. Αλλά, υπάρχει και ένα τρίτο πρόβλημα.
  • Μμμ;
  • Ναι, ότι θα χρειαστώ λεπτομέρειες. Τι ένιωσες πριν μπεις, τι είδες, τι άκουσες και τι σκέφτηκες ακόμα. Με ποιον μίλησες.
  • Χα;
  • Κατ' επέκταση, Άννα, συγγνώμη γι' αυτό που θα κάνω τώρα.
  • Τι; ...
  • Έλα, έλα, αυτό ήταν. Σε λίγο θα έχει περάσει. Πω πω, έπρεπε να φέρω κουβά πρώτα.
  • Αααγκχχχ!!!
  • Χάλια το πάτωμα.
  • Τι-μου-έ-κα-νες
  • Κάτι πολύ συνηθισμένο στην παρέα μου. Φρόντισα να ξεμεθύσεις στο πι και φι.
  • Θα-σε αααργκχχ...
  • Έλα, εντάξει. Καλά πίνουμε, αλλά μετά ας προσέχουμε το συκώτι μας, ε; Θα καθαρίσω εδώ, εσύ ξάπλωσε λίγο, και μετά θα σου φτιάξω ένα ρόφημα και έχουμε να μιλήσουμε.
  • Άντον;
  • Ναι.
  • Ποτέ. Ξανά.
  • Τα 'παμε κι άλλοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου