Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Συζήτηση με τον μάγο Harry Blackstone Copperfield Dresden. Ένα. Απολεσθέντα.




  • Εντάξει; Βολεύτηκες;
  • Ναι, μια χαρά.
  • Τι “μια χαρά”; Σαν τελικό σίγμα είσαι, καημένε. Πού να χωρέσουν αυτά τα μακαρονοπόδαρα στα παιδικά καθίσματα;
  • Είμαι μαθημένος. Ευλύγιστος.
  • Δε μου λες, γιατί ήρθαμε στον παιδότοπο; Και μάλιστα νύχτα, που είναι άδειος και πρέπει να κρυβόμαστε κι απ' τον νυχτοφύλακα;
  • Μου αρέσουν οι παιδότοποι. Είναι ένα από τα λίγα μέρη με θετική ενέργεια.
  • Και με την ελάχιστη τεχνολογία, ε;
  • Κι αυτό. Πλέον, και η πιο μικρή καφετέρια έχει WiFi.
  • Το οποίο χάνεται με το που μπαίνεις εσύ.
  • Χώρια τα καμμένα λάπτοπ.
  • Την επόμενη φορά μπορούμε να πάμε στο βουνό.
  • Τσκ. Τηλεπικοινωνίες.
  • Έχεις σκεφτεί τη γείωση;
  • Δεν είναι αστείο.
  • Κι όμως, είναι. Κι όχι μόνο αστείο, αλλά και απλό. Ένα καλωδιάκι και μια τρύπα στο παπούτσι...
  • ...
  • Εντάξει, το κόβω. Ξέρεις, ένα φίλος ρωτούσε για 'σένα.
  • Α;
  • Ναι, ο Jjohn από το sff.gr.
  • Α, ο Τζονάκης. Καλό παιδί.
  • Ναι, μου 'πε “περιμένω να δω τι έχει να πει ο Χάρης ο Ντρέσντεν”. “Ο Χαρούλης;” του λέω, “στόμα έχει και μιλιά δεν έχει”. Συνήθως, γιατί σήμερα σε βλέπω κάπως έξω απ' τα νερά σου. Τι έχεις;
  • Προβλήματα στη δουλειά.
  • Τι προβλήματα; Αν επιτρέπεται να μου πεις, δηλαδή.
  • Να, ένας πελάτης μου ζήτησε να του βρω το χαμένο του παιδί.
  • Γι' αυτό ήρθαμε στον παιδότοπο;
  • Σκέφτεσαι πριν μιλήσεις;
  • Ωραία, ωραία, είπα βλακεία. Ας το προσπεράσουμε, σε παρακαλώ.
  • Από την άλλη, μέσα στον αυθορμητισμό σου, δεν τα πήγες τελείως χάλια: μάλλον ήθελα να με τυλίξει κάτι άλλο, κάτι πιο χαρούμενο από τη μαυρίλα των τελευταίων ημερών.
  • Χάρρυ, τι τρέχει;
  • Το παιδί του πελάτη μου. Το βρήκα.
  • Νεκρό;
  • Όχι. Χειρότερα. Δεν μπορώ να σ' το εξηγήσω χωρίς να μας βρει το πρωί, αλλά το παιδί δεν είναι άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν. Είναι κάτι πολύ, πολύ κακό, τόσο, που ένας μάγος θα χρειαστεί συμμάχους χειρότερους από αυτό, αν πρέπει να το αντιμετωπίσει.
  • Δεν σε βλέπω μωλωπισμένο, με εγκαύματα, πληγές ή κατάγματα, οπότε υποθέτω ότι δεν το αντιμετώπισες ακόμα.
  • Ελπίζω πως ούτε πρόκειται. Προς το παρόν, εφάρμοσα την πιο απλή, την πιο αρχαία και γνωστή σε όλο τον κόσμο τακτική που κάθε λογικός μάγος θα εφάρμοζε σ' αυτή την περίπτωση: έβαλα τα πόδια στην πλάτη κι έτρεξα στους Μεγάλους.
  • Όταν λες Μεγάλους...
  • Εννοώ τους Επτά, το Λευκό Συμβούλιο.
  • Και τι σου είπανε;
  • Εκεί τελειώνουν αυτά που μπορώ να μοιραστώ. Εκεί σταματάμε, αλλιώς ένας τύπος με μια τεράστια σπάθα θα εμφανιστεί από το πουθενά και... Εσύ εντάξει θα είσαι, εμένα θα κάνει κιμά.
  • Χμ. Ναι, ας σταματήσουμε. Και στον πατέρα; Τι είπες στο πατέρα του “παιδιού”;
  • Αυτό είναι που έχω να αντιμετωπίσω. Θα του μιλήσω αύριο κιόλας.
  • Και; Τι θα του πεις;
  • Δεν έχω ιδέα. Τείνω προς το ψέμα “δεν βρήκα τον γιο σας”, αλλά αυτό θα δώσει τροφή στις ελπίδες του. Δεν θα πάψει ποτέ να τον ψάχνει.
  • Και πώς αλλιώς; Τι άλλο μπορεί να γίνει;
  • Τίποτα, μάλλον τίποτα.
  • Ωραία είναι εδώ, είχες δίκιο. Ήσυχα.
  • Ναι, ήσυχα. Λυπάμαι για την πρώτη μας κουβέντα. Δεν πήγε όπως ήθελες, έτσι;
  • Μη λυπάσαι για κάτι τέτοια, χαζέ. Γείωσέ τα.

2 σχόλια:

  1. 1. Ευχαριστώ για το namedrop.
    2. Καλή φαίνεται η ιδέα σου. Και δεν την γράφεις σε φαν-φιξιον;
    3. Χρησιμοποίησες την αγαπημένη μου ατάκα από το Death Rites(έβαλα στα πόδια) και από τις αγαπημένες γενικότερα. Την θυμάσαι από το τόπικ στο φόρουμ ή είναι δικής σου εμπνεύσεως; :)
    4. Ο Χάρρυ πάντως δεν νομίζω να έτρεχε στο White Council:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή