Συζήτηση με τον Hans Schnier. Ένα. Οικογένεια.

• Μην ξεχνάς το “από τους Σνηρ του λιγνίτη”.
• Αν είναι σημαντικό για 'σένα, εντάξει: από τους Σνηρ του λιγνίτη.
• Είναι. Πάντα ήταν.
• Γιατί;
• Πάρε τσιγάρο.
• Ευχαριστώ. Θα μου πεις τώρα;
• Τι;
• Χέσε μας. Ξέρεις τι. Για την οικογένειά σου.
• Δεν προτιμάς να πάμε κάπου ευχάριστα; Για χορό, ίσως;
• Άλλη φορά. Σήμερα δεν έχω κέφι.
• Καλά. Άκου, λοιπόν. Η οικογένειά μου είναι αυτή που είναι και μη με βάζεις να τα ξαναλέω.
• Ξέρω, ακόμα και στην οδοντόκρεμα...
• Έχουν μετοχές, ναι. Κι εδώ θα έλεγε κάποιος “εκτός αυτού”.
• Αλλά, εσύ θα πεις...
• Ότι, δεν υπάρχει “εκτός αυτού”. Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω, δεν θα μ' αφήσει κανείς να ξεχάσω, ποτέ, ότι είμαι ένας Σνηρ. Γαμώτο, σαν φτέρνισμα ακούγεται!
• Ενώ είσαι πρόθυμος να ξεχάσεις;
• Φυσικά και είμαι! Ποτέ δεν θέλησα τίποτα, ούτε πφένιχ από τα κωλοεκατομμύριά τους, και θα άλλαζα και τ' όνομά μου ακόμη, αν μ' ένοιαζε τόσο ώστε να μπω στον κόπο.
• Οικογένεια, όμως, δεν είναι μόνο οι γονείς.
• Το ρακί, καλό είναι;
• Καλό, πιες. Λοιπόν;
• Τι λοιπόν;
• Ο αδερφός σου;
• Τώρα τι θες και τους μπλέκεις στην κουβέντα τους Καθολικούς;
• Εγώ δεν σε ρώτησα για τους Καθολικούς, για τον Λεό σε ρώτησα.
• Κοίτα, Άννα: ο Λεό έγινε Καθολικός, και όταν γίνεται κανείς κάτι τέτοιο, παύει να είναι.
• Εννοείς ότι πήρες τον προσηλυτισμό του τόσο βαριά, που είναι σαν να έχει πεθάνει για 'σένα;
• Όχι βέβαια. Αυτό ισχύει για άλλους. Για τη μάνα μου, ας πούμε. Δεν την έχω στο μυαλό μου ακριβώς σαν ζωντανή. Αλλά για τον Λεό, όχι, δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι, απλώς, έγινε Καθολικός.
• Και τι σημαίνει αυτό;
• Σημαίνει ότι έκλεισε το μυαλό του σε οποιαδήποτε πιθανότητα, πιστεύει ότι έχει τακτοποιήσει όλες τις ερωτήσεις μαζί με τις απαντήσεις τους σε καθαρά, γυαλιστερά κουτάκια: φτάνει να του κάνεις μια ερώτηση και θ' ανοίξει ένα κουτάκι. Θα βγάλει από μέσα την καρτέλλα και θα διαβάσει φωναχτά την καταχωρημένη απάντηση.
• Σαν ληξιαρχείο μου ακούγεται.
• Κάτι τέτοιο. Οι Καθολικοί πιστεύουν ότι έχουν απαντήσεις για όλα όσα επιτρέπεται να υπάρχουν ερωτήσεις. Στην απίθανη περίπτωση που κάτι δεν μπορεί να απαντηθεί περνώντας μέσα από το Καθολικό πρίσμα, τότε η ερώτηση δεν υπάρχει. Μπορεί κάποτε να φτιάξω ένα νούμερο με αυτό το θέμα. Θα το ονομάσω: Καθολική Αρχειοθέτηση Ερωταπαντήσεων. Θα έχει έναν πίνακα με δυο στήλες. Στη μια στήλη θα υπάρχουν χαρτάκια ερωτήσεων και στην άλλη χαρτάκια απαντήσεων. Το θέμα είναι ότι τα χαρτάκια θα είναι αναποδογυρισμένα, και θα υπάρχουν ανάμεσά τους και μερικά κενά. Τα κενά θα είναι οι ερωτήσεις που “δεν υπάρχουν”. Θα τραβάω χαρτάκια στα κουτουρού και θα τα στοιχειοθετώ. Για κάθε σωστή απάντηση,  θα κάνω μία επιτυχημένη τούμπα, αλλά αν πέφτω σε άδειο χαρτάκι θα τρώω τα μούτρα μου. Είμαι σίγουρος ότι το κοινό θα θέλει να πέφτω όλο στις λάθος ερωτήσεις.
• Και πού θα το παίξεις αυτό, ρε Χανς;
• Δεν θα το καταλάβει κανείς, ε;
• Όχι, πώς. Το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι θα το καταλάβουν αυτοί που πρέπει.
• Η καριέρα του κλόουν, γενικά, ενέχει αυτόν τον κίνδυνο.
• Δεν είσαι πια κλόουν.
• Πάντα θα είμαι κλόουν. Είναι αυτό που είμαι, όχι απαραίτητα αυτό που κάνω.
• Εννοούσα...
• Δεν μ' ενδιαφέρει αν εννοούσες άλλο από αυτό που είπες. Γιατί όλοι λέτε άλλα, κι άλλα εννοείτε;
• Χανς, εγώ είμαι φίλη σου...
• Πού ήσουν, τότε, όταν οι Καθολικοί και ο κωλο-Κύκλος μου πήραν τη Μαρί;
• Τότε δεν σε ήξερα. Τότε δεν είχες πει ακόμη την ιστορία σου.
• Τη λέω ξανά και ξανά από τη στιγμή που γεννήθηκα. Η ιστορία μου είναι σαν την Ιστορία της Ανθρωπότητας, δαγκώνει την ουρά της και κυλάει, κυλάει, ώσπου να συρρικνωθεί σε μία τελεία και να μην μπορεί πια να κυλήσει. Τότε θα πεθάνω, ήσυχος ότι δεν άφησα τίποτα πίσω μου.
• Υπάρχει μία ωραία λέξη...
• “Τίποτα”.